Concealment
הסתרה
إخفاء
Artist:
ספט׳
2025
Northern Gallery
Curator: Yael Moria
כרמל בן-אור | הסתרה
אוצרת: יעל מוריה
בספר האי-נחת של פרננדו פסואה הוא כותב: "...יש עצבנות אינטימיים שאיננו יודעים להבחין בהם, בגלל הדקויות שבהם ובגלל היסודות אשר מסתננים לתוכם: אם הם מן הנפש או מן הגוף, אם הם התחושה הרעה מכך שאתה חש את חוסר התועלת של החיים, או שזאת ההרגשה הרעה שעולה מתהום גופנית כלשהי- מן הקיבה, מן הכבד או מן המוח... כמה פעמים כואב לי להיות קיים... אני עצוב, אך אין זה עצב מוגדר, ואף לא עצב בלתי מוגדר, אני עצוב שם בחוץ, ברחוב הזרוע ארגזים.
ביטויים אלה אינם מתרגמים בדייקנות את מה שאני מרגיש כי ללא ספק, שום דבר לא יכול לתרגם בדייקנות, את מה שמישהו מרגיש. אך אני מנסה באיזשהו אופן להעביר את הרושם של מה שאני מרגיש, תערובת של כמה סוגי אני ושל הרחוב הזר, שכיוון שאני רואה אותו, גם אותו, באופן אינטימי שאיני יודע לנתח, הוא שייך לי, הוא חלק ממני." [1]
ההסתרה של כרמל משמשת כמבט למציאות נכוחה, היא לא מסתירה, היא חושפת.
בציור של פיירו דלה פרנצ'סקה, הטבילה של ישו [2], בצד הימני של ההטבלה של ישו, קרוב למסגרת, מופיעה דמות גברית שנראית זרה למתרחש,מתכופפת כמי שלובש או פושט בגד, עמימות המחווה, האם הוא מתלבש או מתפשט, הופכת את הדמות לסמלית ומחבר את הצופה אל החוויה האישית של היטהרות, התפשטות מן הישן והלבשה באור חדש.
במחווה של כרמל לציור זה, היא לא נעצרת בתחושת חוסר האונים של העצב, היא מפנה מבט אל היש, אל המבט האפשרי שמסתתר מעבר להסתרה.
"...תמיד יש מה שיש, ואף פעם אין מה שהיה אמור להיות, לא מפני שזה דבר טוב או גרוע יותר, אלא מפני שהוא אחר. תמיד יש..." [3]
[1] פרננדו פסואה, ספר אי-הנחת, יורם מלצר (תל אביב, בבל, 2006)
[2] פיירו דלה פרנצ'סקה, הטבילה של ישו, 1448–1450, טמפרה על פאנל, 167/116 ס"מ, הגלריה הלאומית של לונדון, לונדון.
[3] פרננדו פסואה, ספר אי-הנחת, יורם מלצר (תל אביב, בבל, 2006)
Concealment
Curator: Yael Moria
In Fernando Pessoa’s The Book of Disquiet, he writes: "...there are inner nervous states we cannot distinguish, because of their subtlety and the elements that filter into them: whether they are of the soul or of the body, whether they are the bad feeling that comes from sensing the futility of life, or the bad feeling that rises from some corporal abyss—from the stomach, the liver, or the brain... How often it hurts me to exist... I am sad, but it is not a definite sadness, nor an indefinite sadness; I am sad out there, in the street strewn with boxes. These expressions do not precisely translate what I feel because, undoubtedly, nothing can precisely translate what someone feels. But I try in some way to convey the impression of what I feel, a mixture of several kinds of me and the foreign street, which, since I see it, intimately too, in a way I cannot analyze, belongs to me, it is a part of me." [1]
Carmel’s Concealment (or Hiding) serves as a gaze upon the evident reality; it does not conceal, it reveals.
In Piero della Francesca’s painting, The Baptism of Christ, [2] on the right side of the Baptism of Christ, close to the frame, appears a male figure who seems alien to the event, bending over as if putting on or taking off a garment. The ambiguity of the gesture—is he dressing or undressing—makes the figure symbolic and connects the viewer to the personal experience of purification, stripping away the old and dressing in new light.
In Carmel’s gesture towards this painting, she does not stop at the sense of helplessness of sadness; she turns her gaze towards the existing, towards the possible view that hides beyond the concealment.
"...there is always what is, and never what was supposed to be, not because it is a better or worse thing, but because it is different. There is always..." [3]
[1] Fernando Pessoa, The Book of Disquiet, Yoram Meltzer (Tel Aviv, Babel, 2006)
[2] Piero della Francesca, The Baptism of Christ, 1448–1450, Tempera on panel, 167/116 cm, The National Gallery, London.
[3] Fernando Pessoa, The Book of Disquiet, Yoram Meltzer (Tel Aviv, Babel, 2006)
إخفاء
كارميل بن أور
القيّمة: ياعيل موريا
في كتاب اللاطمأنينة لفرناندو بيسوا، يكتب: "...هناك توترات حميمية لا نعرف كيف نميزها، بسبب دقتها والعناصر التي تتسلل إليها: هل هي من النفس أم من الجسد، هل هي الشعور السيئ بأنك تشعر بلا جدوى الحياة، أم هو الشعور السيئ الذي ينبع من هاوية جسدية ما - من المعدة، من الكبد أو من الدماغ... كم مرة يؤلمني أن أكون موجودًا... أنا حزين، ولكنه ليس حزنًا محددًا، ولا حتى حزنًا غير محدد، أنا حزين هناك في الخارج، في الشارع المليء بالصناديق. هذه التعبيرات لا تترجم بدقة ما أشعر به لأنه، بلا شك، لا يمكن لشيء أن يترجم بدقة ما يشعر به شخص ما. لكنني أحاول بطريقة ما أن أنقل انطباع ما أشعر به، مزيجًا من عدة أنواع مني ومن الشارع الغريب، الذي، بما أنني أراه أيضًا، بطريقة حميمية لا أعرف كيف أحللها، فإنه ينتمي إليّ، إنه جزء مني." [1]
الإخفاء (أو التخفي/الساتر) لكارميل يعمل كَنَظرة إلى الواقع الحاضر، فهي لا تُخفي، بل تَكْشِف.
في لوحة بييرو ديلا فرانشيسكا، معمودية المسيح، [2] على الجانب الأيمن من المعمودية، بالقرب من الإطار، تظهر شخصية ذكورية تبدو غريبة عن الحدث، تنحني كمن يرتدي أو يخلع ثوبًا. غموض الإيماءة، هل يرتدي أم يخلع، يجعل الشخصية رمزية ويربط المشاهد بالتجربة الشخصية للتطهير، التخلص من القديم وارتداء نور جديد.
في إيماءة كارميل لهذه اللوحة، هي لا تتوقف عند شعور العجز الناتج عن الحزن؛ بل توجه نظرة إلى الموجود، إلى النظرة الممكنة التي تختبئ وراء الإخفاء.
"...هناك دائمًا ما هو موجود، وليس أبدًا ما كان من المفترض أن يكون، ليس لأنه شيء أفضل أو أسوأ، بل لأنه مختلف. هناك دائمًا..." [3]
[1] فرناندو بيسوا، كتاب اللاطمأنينة، يورام ميلتسر (تل أبيب، بابل، 2006)
[2] بييرو ديلا فرانشيسكا، معمودية المسيح، 1448–1450، تمبيرا على لوح، 167/116 سم، المعرض الوطني في لندن، لندن.
[3] فرناندو بيسوا، كتاب اللاطمأنينة، يورام ميلتسر (تل أبيب، بابل، 2006)
